يك مربی همواره باید برنامه های تمرینی خود را از نظر اجرا تحت کنترل داشته باشد ، تا بتواند يك ارزیابی صحیح از برنامه های داده شده به عمل آورد و چنانچه لازم باشد اصلاحات مورد نیاز را در برنامه تمرینی خود به عمل آورد.
لذا باید در سه مرحله تمرینی يعني : گرم کردن، تمرینات هوازی وتمرینات غير هوازی ورزشکار را تحت کنترل داشته باشد تا دریابد آیا آنچه هدف برنامه تمرینی بوده است رسیده است یا خبر؟ با چند روش مي توان ورزشکار را کنترل نمود كه آیا به آن دامنه كار تعریف شده رسیده است یا خبر ؟ براي مثال وقتي به تيم دستور گرم كردن مي دهد بايد كنترل كند كه آيا واقعا بدن وي گرم گرديده است يا خير؟ يا آيا در تمرينات هوازي ورزشكار در همان حد خواسته شده كار كرده است يا نه ، زیرا ممكن است ورزشكار فراتر از خواسته مربي شدت كار را بالا برده و يا بر عكس، در آن شدت ، كار نكرده باشد. يكي از اين روش ها اندازه گيري اسيد لاكتيك خون ورزشكار است زيرا ميدانيم در فعاليت هاي مختلف با شدت هاي گوناگون ، مقدار تجمع اسيد لاكتيك در بدن متفاوت مي باشد. اما چگونه يك مربي مي تواند در وسط تمرين اسيد لاكتيك را اندازه گيري كند ؟ پس راه آسانتري را بايد جستجو نمود.

ساده ترين راه، اندازه گيري ضربان قلب ورزشكار است ، يعني با اندازه گيري ضربان قلب ورزشكار با پارامتر هاي از پيش تعيين شده مثل سن و ضربان قلب ورزشكار در حالت سكون مي توان به اين هدف رسيد. وقتي مربي به ورزشكاري دستور گرم كردن (warm up ) مي دهد بايد ضربان قلب وي برابر فرمول زير محاسبه كند و ضربان قلب كه به اين محدوده رسيد نشان مي دهد كه بدن گرم شده است و آماده تمرين مي باشد.
ماكزيمم ضربان مجاز قلب ورزشکار = سن ورزشکار – 220
ضربان قلب كاري = ضربان قلب ورزشکار در حالت سكون – ماكزيمم ضربان قلب ورزشکار
ضربان قلب در حالت گرم كردن= ضربان قلب در حالت سكون + (4/0×ضربان قلب كاري)

براي مثال اين محاسبه براي يك ورزشکار 30 ساله كه ضربان قلب وی در حالت سكون 70 ضربه در دقيقه مي باشد به شرح زير است
ماكزيمم ضربان مجاز قلب 190=30-220
ضربان قلب كاري 120=70-190
ضربان قلب مجاز براي گرم كردن 118=70+48 70+(4/×120)

محدوده ضربان قلب ورزشكاري كه استقامتي هوازي كار مي كند به شرح زير است:
ضربان قلب در حالت سكون + (6/0×ضربان قلب كاري)
و اگر ورزشكار در آستانه غير هوازي كار مي كند يعني بين مرز هوازي و غير هوازي كار وتمرين مي نمايد ضربان قلب وي به شرح زير محاسبه ميگردد:
ضربان قلب در حالت سكون + 7/0 ×ضربان قلب كاري

براي مثال يك ورزشكار 30 ساله كه ضربان قلب وي در حالت سكون 60 است
محدوده ضربان قلب وي در حالت آستانه غير هوازي به شرح زير مي باشد:
ماكزيمم ضربان قلب 190=30-220
ضربان قلب كاري 130=60-190
151=60+91=60+(7/0×130)

ضربان قلب يك ورزشكار با مشخصات ذكر شده فوق وقتي كه در آستانه غير هوازي كار مي كند .
اما محاسبه ضربان قلب همان ورزشكار 30 ساله كه ضربان قلب وي در حالت آرامش و سكون 60 است در زمانيكه در آستانه اسید لاكتيك يعني غير هوازي كار مي كند به شرح زير است.
ضربان قلب ورزشكار در حالت سكون +9/0×ضربان قلب كاري
ضربان قلب كاري 130 =60-190 à ماكزيمم ضربان قلب 190 =30-220
177 =(60+117) =60+(9/0×130)

ضربان قلب ورزشكاري كه در سيستم اسيد لاكتيك يا غير هوازي كار مي كند
پس با توجه به ويژگي هر ورزشكار مي توان از روي ضربان قلب وي مشخص نمود.

منبع:www.razmavar.com

تیغه دست یا سوتکال ، که همچنین برخی افراد آن را ( ضربه کاراته ) می شناسند ابزار بسیار قدرتمندی است که در بسیاری از سبکهای هنرهای رزمی به کار میرود و هم برای حمله و هم برای جلوگیری از حرکت حریف می تواند به کار گرفته شود . در اینجا، زیبی کراک ، دان شش ، از یونایتد آی .تی.اف تیغه دست را بخش بندی کرده و به شما نشان می دهد که چطور تیغ تکنیک را تیز کنید .

چطور و چه موقع باید از آن استفاده کنید ؟
تیغه دست بخشی از کف دست بین مچ و بند اصلی انگشت کوچک است برای اینکه به درستی تیغه دست را ایجاد کنید ، هر چهار انگشت باید محکم به هم فشرده شود ، و انگشت وسطی و انگشت حلقه کمی به داخل خم شوند .  باید بین انگشت شصت و انگشت اشاره فاصله ای باشد تا قدرت بیشتر بر روی بخش ضربه زننده متمرکز شود . دستی که در این وضعیت قرار میگیرد نه تنها به عضلاتی که این ابزار را می سازند اجازه می دهد تا منقبض شوند ، بلکه سایر عضلات ساعد را نیز منبقض میکند ، که باعث تداوم قدرت کف دست و ساعد می شود . تکنیک تیغه دست می تواند در آزمونها و نمایش ها و مبارزات ورزشی به کار رود ، در نمایش ها متخصصان هنرهای رزمی آجر ها ، با بلوک های یخی را می شکنند ، گلوی بطری ها را قطع میکنند و یا میله های فولادی را خم میکنند و می شکنند .
همچنین در مبارزات ورزشی آی . تی . اف نیز می توان از تیغه دست بهره برد . در فاصله نزدیک که فاصله برای یک ضربه پا و یا یک ضربه دست رو در رو خیلی کوتاه است ، این حرکت نسبتا موثر است . به هنگان چرخاندن بدن در مانوری که از حالت نزدیک به فاصله دورتر حرکت میکنیم این امر می تواند به صورت موفقیت آمیز به صورت ضربه داخلی به کار گرفته شود . علیرغم اینکه این تکنیک موثر است متاسفانه بیشتر رقابت کنندگان در مبارزات ورزشی از آن استفاده نمیکنند . در دفاع از خود هنگامی که حریف در فاصله نزدیک یقه یا لباسهای شما را از جلو می قاپد تیغه دست خیلی موثر واقع می شود .  با آزاد بودن هر دو دست مدافع همزمان می تواند به دنده های آزاد ، گردن و یا گوشها ضربه بزند و صدمه جدی برای مهاجم پیش بیاورد .

اهداف کدامند ؟
تیغه دست کاربردهای زیادی دارد و می تواند برای حمله به جمجمه و گیج گاه و بخش فوقانی استخوان بینی ، فرو رفتگی بالای لب ( لب بالایی ) ، فک ، سیب گلو ، دنده های آزاد ، ماهیچه های پس گوشی گردن و رگ گردن ، حلق ، ترقوه ، مهرهای سوم ( هسته اصلی ستون فقرات ) ، قسمت بالایی بازو ، مفصل شانه و شبکه خورشیدی ( شبکه عصبی پشت معده ) به کار برود ..
به هنگام جلوگیری از حرکت حریف ، می توان آن را به کار برد تا در برابر حریف در برابر ضربه رو به پایین دست یا پا ، و حمله هایی که از پهلو وارد می شوند ( ضربه چرخشی پا ، ضربه قوس دار مشت) یا از جلو وارد می شوند ( ضربه چکشی پا از جلو ) دفاع کرد . جلوگیری از حرکت حریف با تیغه دست می تواند در مقابل ساعد بیرونی یا داخلی ، مچ ، درشت نی ، زردپی ، قوزک پا یا قلم پا به کار رود .

چطور آن را اجرا میکنند ؟
اجرای تیغه دست می تواند با یک یا هر دو دست انجام شود . ضربه می تواند به طرف درون و یا بیرون وارد شود که این مساله به موقعیت حریف و نقطه هدف بستگی دارد .  تیغه دست فقط یک بخش از تکنیک است ، بنابراین ، برای آن که درست به کار برده شود ، باید در عمل با تمام بدن هماهنگ باشد . در مورد ضربه به سمت داخل دست ضربه زننده بالا می رود و در همان وضعیت اولیه باقی می ماند مثل آنکه دارید سنگی را پرتاب میکنید . سپس ، با چرخش مچ به سمت داخل در مسیر مستقیم به نقطه هدف وارد میشود . در مورد ضربه به سمت بیرون ، دستها در سمت مچها ضربدری روی هم قرار میگیرند و دست ضربه زننده بالای دست (پیشرو) دیگر رو به بالا قرار می گیرد . به هنگام آغاز حمله کمی به سمت عقب بچرخید و با چرخاندن مچ دست و رها کردن ابزار حمله ضربه را وارد کنید . در لحظه وارد آوردن حمله (یا جلوگیری از حرکت حریف) ، بدن شما می تواند در وضعیت رو به جلو یا رو به پهلو قرار گیرد . در هر کدام از موارد ، این تکنیک با یک موضع ثابت و بهره وری از گروه های بزرگ ماهیچه ای اطراف باسن تقویت می شود .

چطور آن را بیاموزم ؟
یادگیری تیغه دست شامل آماده کردن دست ، اجرای تکنیک و کاربرد آن در عمل می باشد . علیرغم آنکه این فن به طور طبیعی تقریبا یک ابزار امن به شمار میرود بر حسب ساختار تشریحی آن ، آماده کردن تیغه دست نه تنها قدرت را افزایش خواهد داد بلکه همچنین به هنگام شکستن اجسام جامد از آن محافظت خواهد کرد . آماده کردن فقط می تواند توسط شاگردان بزرگسال و با مخاطرات مربوط آموخته شود . آنان می توانند ابزار آمادگی را از یک فروشگاه هنرهای رزمی خریداری نمایند و یا خودشان به تنهایی آن را بسازند . ضربه زدن به اشیایی مانند دیوار ، کنده های درخت و یا تیرهای فلزی توصیه نمی شود ! ، به خصوص برای مبتدی ها . ورزیده شدن با ضربه های آرام شروع می شود ، ده الی پانزده ضربه برای هر دست در هر روز ، و هر دو یا سه روز تکرار شود . وقتی که پیشرفت سریع باشد ، سایر ابزارهایی که مقاومت بیشتری ایجاد می کنند می توانند به کار برده شوند . همیشه توصیه می شود که پس از پایان دوره مقدماتی پیشرفت خود را امتحان کنید . این قضیه می تواند با شکستن تنها یک قطعه چوب انجام شود ،  و به این طریق قدرت ضربه اندازه گرفته شود ، یا با مقداری ابتکار ، تمرینی اختراع کنید که میزان پیشرفت را اندازه خواهد گرفت .
هنگامی که لوله های چوبی نواحی ضربه من هستند ، از یک ترامپولین که در یک طرف قرار گفته استفاده میکنم . من محل اولیه قرار گرفتن ترامپولین را اندازه گیری میکنم و 30 ضربه با یک دست وارد میکنم . سپس فاصله مسافتی را که ترامپولین طی تمرین من حرکت کرده اندازه گیری میکنم . این تمرین زمان زیادی لازم ندارد و می تواند به هنگام عصر و یا بین استراحت کارهای خانه و یا تماشای تلویزیون انجام گیرد . بنابراین ، باید به یاد داشت که قبل از اجرای این تمرین دست ها و تیغه دست گرم کنید .
پس از آماده کردن دست مهاجم ، شاگردان باید با اجرای بی درنگ و یا به هنگام تحرک حرکتهای اساسی آن را با موضع های دیگر تلفیق کنند . چنین تمرین هایی باعث تعادل و هماهنگی و فهم بهتر کاربرد تیغه دست خواهد شد . پوشش ها و یا لایه هایی می توانند برای کمک به اجرای امن ضربه تیغه دست باشد .

چه کس دیگری از آن استفاده میکند ؟
تیغه دست یک تکنیک رایج است که در سبک های گوناگون هنرهای رزمی کاربرد دارد . از سوی هنرجویان تکواندو به کار برده می شود . در سبکهای هنرهای رزمی ژاپنی مانند کاراته ، آیکیدو ، جوجیتسو ، کنگ فوی چینی ، وییت وو دائو ، کوکسول کره ای یا سامبوی روسی فراوان به چشم میخورد . تیغه دست می تواند در کاربرد های زیاد بسیار تکنیک موثری باشد با این حال ، به یاد داشته باشید که گرچه یک دست به درستی آماده شده مهم است ، تکنیک و موضع درست هم در موثر بودن آن بسیار تاثیر دارد . بنابراین باید به اندازه های تمرین های تیغه دست این موارد را نیز تمرین کرد .